Valentine

Nedense, yavaş çekim duyguları seviyorum ben.. Davullu zurnalı, gösterişli ya da merdiven altında gelişmiş ilim-tetik sevdalar, öfkeler, ilişkiler ve kırgınlıklar bana göre değil.. Bu, her şeyi hakkını vererek yaşamak istediğimden, ya da bunu bir türlü beceremediğimden herhalde. Belki de bu yüzden Sevgililer Günü bana göre bir gün değil; hiç olmadı (fikrimi soran da yoktu ya, neyse).. Kutlayanları eleştirmiyorum; başkasına zarar vermedikçe kim ne isterse yapar, kime ne? Sevdikten sonra, insanın sevgiyi nasıl yaşadığı, nasıl gösterdiği hiç önemli değil; yeter ki sahiden yaşansın, hissedilsin hepsi. Büyük buket çiçeklerin, kutu çikolataların, peluş oyuncakların, zarif mücevherlerin hediye edilmesi eğer bu sevgiyi güçlendiriyorsa, ne güzel;ama benim yüreğim bunları hiç istemedi. Sevgiyi hissetmem için bir sesleniş, bir bakış, bir nefes yetti bana nedense. Kedilerimin mırıltısı, çiçeklerimin tomurcukları, sevdiklerimin sesleri yaşadıklarımın sahiciliğini gösterdi bana. Bu her şeyden öteydi, hepsine bedeldi hep.
Neden bilmem, sevdiklerim için değerimin ne olduğunu hiçbir zaman aldığım hediyelerle, gösterişli jestlerle ölçmeyi aklıma getirmedim. Buna önem verdiğimi de zannetmiyorum, doğrusunu söylemek gerekirse.. Sevdiklerimi beni sevip sevmediklerini düşünmeden sevdim çünkü; başka türlü nasıl yapılacağını da bilmiyorum aslında.
Dedim ya, sessizce, usulca yaşanan, damıltılmış duygular benim göz bebeğim. Çiçeklerle çikolatalar, kim istiyorsa onlara gitsin, en iyisi…